Sunday, August 15, 2010

سفر اخیر رییس جمهور روسیه به امریکا


در سفر اخیر رییس جمهور روسیه به امریکا هنگام عبور از خیابان اوباما بصورت کاملا ناگهانی وپیش بینی نشده تصمیم میگیرد مدودف را به خوردن یک همبرگر دعوت کند که نحوه انجام این کار برای امثال ایران اسلامی به اندازه یک دانشگاه درس داشت، ببینید


وقتی بالاترین مقام کشور تصمیم میگیرد چیزی بخورد خیلی عادی جلوی اولین فست فود توقف میکند و نیازی به قرق و ریختن آدمهای نمایشی وسایر فریبکاریها نیست...

بالاترین مقام کشور با مهمان مهمش درست روی همان میز کوچکی غذا میخورد که دیگران
و صد البته که این میز و صندلی بعدا تبدیل به زیارتگاه یا موزه نمیشه!


برای گارسون مهم نیست بالاترین مقام کشور باشی یا نباشی!  به نوبت و با یک کیفیت و یک برخورد سرویس میدهد...

اصولا برای هیچکس مهم نیست که بالاترین مقام کشور باشی چون  نه با نامه از سر و کولت بالا میروند و نه برای تبرک به شما پارچه یا خودشان را میمالند که حتی نگاهت هم نمی کنند و هر کس بطور کاملا عادی مشغول کار خودش است! 

سفره و غذا حرمت دارد پس کسی جلوی پای شما بلند هم نمیشود... 

بازهم مهم نیست که با مهمانت بالاترین مقام دو کشورابر قدرت باشید چون باید پول غذا را خودت حساب کنی نه اینکه جهت عرض ارادت و بندگی فروشنده مهمان باشی و یا برعکس همراهان از پول بیت المال چند برابر حساب کنند...


دست آخر در خیابان هم همه عادی از کنارتان میگذرند و شما را به چشم آدم و هم نوع میبینند...

چون کلا قبول دارند اسراف کار بدیه و اساسا در موردش فقط سخنرانی نمی کنند و دینشون هم توصیه ای در این خصوص نداشته در یک حرکت کاملا ضد اسلامی و غیر شرعی برای هرکسی اندازه معده انسان غذا تهیه میشه نه اندازه معده نهنگ...


حتی خبرنگارها هم به حریم خصوصی افراد احترام گذاشته و نمیرن تو حلق طرف! و جوری جایگیری میکنند که برای بقیه هم مشکل درست نکنند و نظم و آرامش محیط را به هم نزنند...

به خیابون بیرون رستوران نگاه کنید تا ببینید کوچکترین آشغالی رو زمین نیست...

تازه مردم باور دارند که رییس جمهور هم آدمه و کلا جانشین یا نمایندگی مجاز پیامبر و امام زمان نیست و بنابراین از استقبال پرشور و البته خود جوش هم خبری نیست...

اصولا با دیدن یک مقام رسمی بوی اموات نمیاد و کسی این موضوع را داد نمیزنه که مثلا صل علی محمد بوی ابراهام لینکلن آمد و چیزهایی تو این مایه ها...
و کلی نکته و درس دیگه...

No comments:

Post a Comment